insan kendini nasıl da öksüz, sahipsiz başıboş ve gayesiz hissediyor öyle zamanlarda, değil mi ?
belki de avunmak adına, böyle vakitlerde hiç bir zaman itibar etmeyeceği, lüzumsuz meşgalelerle vakit öldürüyor.
insanlara sevgisi nasıl da azalır ,kararır hayata baktığı camlar, rahmetle yıkanmadıktan sonra.
içindeki kocaman boşluğu doldurabilmek adına belki de, selam bile vermeyeceği kişilerle, takılması.
kendini Rahmandan uzaklaştırdıkça, malayani aynı nispette çığ gibi büyümez mi sanki hayatında ?
ama bunları yaparken de, ederken de hep biliyor aslında ; akıntıya kürek çektiğini, bütün suların menbaına aktığını.
öte yana doğru seğirtirken biteviye, bilmekte nafile kaçtığını ve elbet bir gün , kıskıvrak yakalanacağını , hiç olmazsa başı tahtaya vurduğu ve kendine geldiği o günde, azığında getirdiğiiyle birlikte.
heyhat ! ne zulüm ! yaşarken de,ölürken de
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder