15 Mart 2011 Salı

mazide kalan saadet

insan neden mutlu olduğunun bilincine onu  kaybedince  varıyor ?         sağlıklı ailenle yaşarken tasasızca  karnın doyuyorsa ,sırtın da  üşümüyorsa ve arkanı kollamaktan bihabersen         işte mutluluk o





ya da yaşama sevincini   ne zaman kaybediyor ?      bir şeyler   yokolduğunda hayatından  tabiiki        en tatlı nimeti de yese, en güzel yerleri de gezse,   dünyaları da alsa     neden ağzında o buruk tad ?
çünkü insan mutsuzsa ,     onu ikinci bir ten gibi üstünde her yere taşıyor        
 her kayıp ;  hayatımızda ufak ya da büyük çaplı şok etkisi yapıyor       sevdiği kalemini ya da yüzüğünü kaybeden kafasına takıyor         kayıp büyüdükçe sarsıntı artıyor          onunla  tanışmak hiç de hoş değil mesut yaşantımızda
istanbullular,    19 ağustosta    milyarlık evlerinden korktular     ve        hiçbirşeyin kalıcı olmadığını anladılar      sokakta yatarken,      zengini fakiri aynı kilimin üstünde..
Mevlam kimseye yaşatmasın ;      evlat acısı bambaşka        onu yaşamayan bilmez       o ayrı .. 





ailenin direği gittiğinde ;    annenin 10 yaş çöktüğünü ,     kardeşinin de elkızı ağızlı,  akbabaya döndüğünü gördüğünde           senin için  hiçbirşey aynı olmuyor       hayatta   hiç kimseye güvenmiyorsun artık         kanından olan     inkar ettiyse ahdini  ;    herkesi potansiyel yalancı görmeye başlıyorsun  ve  ona göre tavır  sonuç , sıfır  insan ilişkisi
ailen    ya da çok yakının     tanışırsa ciddi bir hastalıkla ;    senin için mutluluk sağlıkla eş anlamlı oluyor
o zaman başlıyorsun öncesi    ve sonrası olmaya     ,     kaybettiğin saadetleri sıralamaya      lakin faydasız  !  sadece neşteri,    biraz daha çeviriyorsun       vazgeç teyyare    !     sen     mutlu- mesut ailecek akrabalarıyla gezen,   gülüşenlere imren dur      ya da        kimsesiz evsiz barksızlara ,   hastalıktan inleyenlere bak;  teselli bul





                                                                    seçim senin ...

7 yorum:

Adsız dedi ki...

dimi

Asahhara dedi ki...

Ne güzel bir paylaşım. Başımıza anca bişiler gelince bazı şeylerin kıymetini yada kaybetmişliğini anlayabiliyoruz :S

Nil dedi ki...

sevdiğini kaybettin, hastalıkla tanıştın ya da değerli birşeyini yitirdin. üzüldün , kahroldun. ee noldu zaman öyle garip bir kavram ki. hiç bir şey olmamış gibi devam ediyorsun bir süre sonra hayatına.

Sevtap dedi ki...

İnsan oğlu olarak doymayı bilmiyoruz çünkü mutluysak daha da mutlu olamadığımız için kendimizi mutsuz ediyoruz.Oysa küçük mutluluklarla yetinebilsek her daim mutlu olacağız ve kaybedeceğimiz birşey olmayacak.Yeter ki Allah sevdiklerimizden ayırmasın...

Adsız dedi ki...

halimize bin şükür nevalim.bir arkadaşımın hep bir duası vardı bugünümü aratma yarab diye devamlı derdi.birde sabrım azdır verdiklerine şükredeyim yarab derdi.bende hep aynı duaları ediyorum bacım sıkma kendini sevgilerimle

Unknown dedi ki...

Teyyarem sana ne oldu canım?:(
Dert etme kimseleri çünki dert etmiyor kimseler seni
Bu sencileyin dertlenen ama saklamak için hep gülen yüzüyle bakan hayatın da üzmek için çok uğraştıkları ama yıkılmayan çınar gibi bir arkadaş nasihati sana Rabbim seni dertlendirenlere merhamet versin kıymetini bildirsin
sağlıcakal kal

neval dedi ki...

BETÜL; Dİ bacım.

ASAHHARA;aa pardon biz mutluymuşuz aslında da haberimiz yokmuş diyoruz ama nafile.

KÜÇÜK MUCİZEM; unutmak da aslında bir nimet değilmi ? yoksa ,acılar ilk günkü gibi olsaydı yürek nasıl dayanırdı,ilk günkü yakıcılığına dertlerin ?

SEVTAP; doymak bilmez nefsin peşine takıldık geziyoruz,doyumsuzluk bahçelerinde.

SELİNKA, ne güzel duan bacım. ne diyelim ? Mevlam çekemeyeceğimiz dert vermesin.

PAPATYA68; bunlar bir ay önceki savaşın artçı şokları papatyam.
ne güzel dua etmişsin bacım yüreğim ferahladı.sağolasın,dua edenlerin bol olsun, güleryüzlü bacım.