üzüntü nokta com

cumartesi günü,    lise arkadaşlarımla kahvaltımız vardı.         10 küsür yıldır,     ulaşamadığımız arkadaşımız geleceği için ,   ,hepimiz heyecanlıydık .         tijene iki yıldır ulaşmaya çalışmak ve başaramamak,   onu biraz da erişilemez kılmıştı gözümüzde.        annesi ve kardeşleri,   notumuzu ileteceklerini  söylüyorlardı devamlı, ama tijen aramıyordu bir türlü.
sonunda ,    15 gün önce bizi aradı ve sözleştik.         özlemle arabadan inerken , karşıda görüverdik 20 yıl önceki arkadaşımızın kötü bir kopyasını.

yaşlılık çizgilerine hazırlıklıydım da,    50 yaşında gösteren tj  'ye hiç hazırlıklı değildim.      hepimiz yanında taş bebek gibi kalıverdik.         başına gelenleri öğrenmek ,      aç ve hevesli  oturduğumuz sofradan,       içimize koca bir taş oturmuş halde kalkmamıza sebep oldu.

hiç bir şey sormadık ona.           kendi açıldı; ağzından dökülürken evliliği ,yaşadıkları,    hastalığı.  
hepimiz inanamayarak,     birbirimize bakıyorduk.      belki de kitaptan okur gibi,    duygusuz bir sesle anlattığı için ,      belki de başkalarından ya da tv den duyduğumuz olayların,      yakınımızdaki  sevgi çemberi içindeki arkadaşımıza ulaşmasının şaşkınlığıydı.

tijen nam-ı diğer tj,     on yıl önce evlenmiş    ve yurtdışına  yerleşmiş .        üç sene sonra ,  eşinin uyuşturucu bağımlısı olduğunu farketmesiyle,   peri masalı sona erivermiş.        tedavi olması için  iki sene uğraşmasına rağmen ,başarılı olamamış    ve boşanmış.

kurtulmuş mu dertten ?      hayır .        türkiyede onu,    boşanmış anne- baba   ve     hiç bilmediği bir semt bekliyormuş.        neyse tam iş bulup,     kendine ev tutup düzenini kurarken,    o  mel'un hastalıkla tanışmış.      hem de son evresindeyken.      üstelik düzenli check-up yaptırırken.      1 sene süren tedavisini anlatırken, bizim için satır aralarını okumak hiç de zor olmadı.     tamamen morale dayalı tedavide,   onun yanında sağlam durabilecek,     elini tutacak      kimseyi bir kenara bırak,     onu getirip götürecek kimse bile yoktu.
arkadaşım, dostum ne kadar kuvvetli kişilikmiş   ki üstesinden gelmiş.       ama en zoru da kemoterapi sırasında saçının dökülmesi değil ,   kaşlarının kirpiklerinin dökülmesiymiş.         onun verdiği ruhi çöküntüyü anlatamam diyor   ve ekliyor ;    doktorum tekrar radyoterapi olmam gerektiğini söyledi, ama olmayacağım .

ne ?    nasıl yani ?
son evrede olan kişinin,   böyle lüksü yok diyemiyorsunuz.
olmazsan ölürsün, diyemiyorsunuz.
hani yaşama sevincin ?    diyemiyorsunuz.       belli ki kalmamış,    kalan ömrünü mutlu geçirmek istiyor.
lakin yürek nasıl dayansın,     onun inançlı ,sevgili kalbinin durmasına ?    Mevlam ona ve cümlesine şifalar versin.

ne için anlattım?           tabii ki içimdeki yumruyu ,   yutulabilir hale gelecek şekilde küçütmek için .    aynı zamanda mutluluk balonu içinde, yaşadığımızı hatırlatmak için.           aslında  ailemizle  huzurlu yuvamızdaki saadetimizin ve sağlığımızın kıymetini bilmemiz için.      önceliklerimizi  hatırlayabilmek için.

gerisi  fasa fiso.