gariplikler komedyası

yoksa tragedyası mı demeliyim ?

garip olan şu ki;    bazen muhatabımızın  davranışları,      kızgınlık lavlarına atarken,    en küçük bir mimiğin ya da jestin,    kalbimizi sıcacık edip,       başımızı kaf dağına erdirmesi.
herhangi birisiyle yaşasak da bu durumu nadiren,    en sık ailemizle olduğu kesin.      misal; erkekimin dağınıklıklarını,    bazen söylene-kıza toplarken,    bazen de bizim tabirle zıbıtılmış   eşyalarda,   nerdeyse bir boynu büküklük,     daha ileri tabirle,     sevimlilik bulabildiğimi söyleyebilirim.     tamamen o anki ruh haletime bağlı.     ya da hormonlarıma.     tiroid hastalarının,    hormon durumu ciddidir aslında; sağı solu belli olmaz.

bardağın dolmasına kalmış olan bir damla da olabiliyor bu sevimli ihmal,    kalbimin taşmasına da.   bakınız sevimli diyorum;   demek ki yumuşaklık mevzubahis,    hali hazırda.
galiba ikili ilişkilere yön veren;    geçmiş hikayeler.      geçmişte ne yaşadıysan    karşındakiyle,nasıl bir kanı oluşturduysa sende,    onun ışığında bakıyorsun muhatabına.
genç kızken,  yanaktan öpmeyi sevmiyor diye önbilgi aldığım,    bir bayanla tanıştırılmıştım.    güya haberli olduğumdan,    öpmeme kararı aldığım halde,  tamamen alışkanlıkla seğirttiğimde,    yüzünde oluşan canı sıkılmış ifadeyi ilgiyle izlemiştim.(o zaman ayıplanan bu tutum,şimdilerde ne kadar alışılmış )*     işte o bayanla geçen sahneden sonra,   devam eden sohbetin nasıl da tutuk kaldığını hatırlıyorum.

yine bunun gibi,    sinirlendiğim şahısların sarılmalarına karşın   kendimi tuttuğum vaki olmuştur,   itiraf ediyorum.  şimdilerde çocuksu bulduğum bu davranış karşısında,      muhatabımın gözünde çakan bir anlık kıvılcımla beraber,    aradaki mesafenin  fersahlarca arttığını ve bu kadar uzaktan,    o kişiyle letişimin sıfır olacağını tahmin etmek zor değil.

neyse ki,  hayat arkadaşımızla aramıza muhabbet hasıl etmeseydi,      söylenen en ağır sözün unutulmasını sağlayan      ve gözgöze sevgiyle bakışı seven,     sevgili Rabbimiz ;   ne olurdu halimiz ?
en basit ifadeyle ,     aile mefhumu kalmaz,     toplum zina yumağıyla çapraşık hale gelirken,   kimsesiz çocuk nüfusu patlardı.        ahlaki çöküş ve tam bir kaos.     tıpkı,     şu an gavuristan ülkelerinin,   asırlardır gözardı ettiği din mefhumuna  sarılarak,     çıkmaya çalıştıkları bataklık gibi yani.

aloo ?      duyuyormusunuz ateistler  ?

* öpmek derken,   bütün bayanlar bilir aslında;  bu eylemin,   yanakları hafifçe birbirine değdirmekten ibaret  olduğunu.