telaş ; açtın başıma gene bir iş

neşeli fakat aksiliklerle  başlayan bir güne uyandım bu sabah.
akşam aneye gitmiş,    buruk ayrılmıştım.    nasıl olmasın ki ?    yalnızlığa alışmaya çalışan bir annenin hala, evlatlarına yok canıyla bişeyler vermeye çalışmasına tekrar tekrar şahit olmak,  yoksayacağın bişey değil. duygusal bir yaysan hiç değil.

abimin ,aneyin karşı apartmanından taşınıp,    heveslenip durduğum bir mahalden ev aldığını öğrendim burukça söyleyen annemden.     onun adına sevindim ,olması gerektiği gibi.       kendisinin ikinci kaçış denemesi; el kızının meşruiyet perdesi arasına,    ustaca gizlediği bahanelerle arada böyle taşır evini,aneyden uzağa.   sonra da bir tokatla tepetaklak kös kös döner geriye.     belki de dönemesin diye eski evini satmış bu sefer.

akşamdan beri bir duam var,Amin diyenlere;

herkesin kalbindekini bilen Rabbim,eğer uzaklaşmak için gittilerse,onların burnunun dibinde bir eve aneyi oturtmayı bize nasip etsin.
bu niyetlerle dönerken eve,     goncam yolda katlanmış bir kağıt parçası verdi,hocasına vermem için. sabah pür telaş işe geldiğimde adamı bekler bulunca ,   çantamda ilk elime gelen katlanmış kağıdı veriverdim. ne gelirse başıma bu aceleden gelir zaten.
beş dakika sonra,   bir liste olacaktı diyen adama  da başka kağıt vermedi diye ısrar ediyorum üstelik. on dakika felan sonraysa  çantamda vermem gereken asıl kağıdı bulunca, aldı bir telaş; ne verdim bu adama  ?
al sana cevap ; eşimin vakti zamanında yazdığı şiirlerden bir demet !

sonuç olarak;   adam ya teşhirci çiftlerden olduğumuzun düşünüyor,  hani şu denizaltında evlenme teklif edip,  cümle alemi çağıranlar gibi
ya da eşimin ona yanık olduğunu düşünüyor.
bir de eşime söylerken telefonda kıkır kıkır gülmem mi ?   katmerlendi kabahatim.

neval ne yapsın şimdi ?

a) 3 yıl yalvarsın goncaya,   affet beni diye.   bırak şiiri mesaj bile yazmaz artık bana.

b) hocayla her türlü sosyal ortamda olmaktan kaçsın.

c)gitsin kendini atsın artık,   kaf dağından sakinlik vadisine

daha iyi fikri olan ?