sessiz teyyare

bugün farklı bir şeyden bahsedeceğim;     insanlara güvenmekten.   en belirgin özelliklerimden biridir insanlardan şüphe duymak .        hep kötüsünü düşünerek,    sağlam kazığa bağlamaya çalışırım eşeğimi. buradaki eşek ne  ?  diye sormayın,düşünmem lazım

hayatı yavaş yaşamak,   insanları gözlememi sağlıyor   ve bu da ,   yeni farkındalıklara yol açıyor.   bu kadar çevresinde dolaştıktan sonra,    geleyim meselenin özüne ; insanlara güvenmek güzel ve doyurucu bir his .
sanki kocaman bir kaşık fındık ezmesini,    ağzına atarsın da, bitmesin diye    ağır ağır dilinde çevire çevire  dolaştırırsın ya ,     serotoninlerin tavan yapar ,   olursun nedensiz mutlu.  işte öyle.

kuşkulu bir yapım var,    fakat insanlara güvenmeyi tercih ediyorum bir süredir.     bazı mayası bozuk olanlar müstesna ,    hayal kırıklığına uğradığım pek nadir.       tamam,     insanlar alışmış yalana,    farkında olmadan savuruyor sağa sola ,  kendi çıkarını kolladığı kılıç misali .     sonunda kamçı gibi  kendi boynuna dolansa da yine de çoğu için,   kaçış yolu.

yine de   güvenimi hissettirdiğimde ve     yalan söylediklerinde      kaybedekleri şeyleri düşündüklerinde, bunu yapabilecek sağduyuda olanlar ,   doğruyu tercih ediyor.      en basit misal (arapça ve farsça kökenli kelimeleri seviyorum ) ;    pazara giderim,   çeşit çeşit tezgahta,     hangi ürünü tavsiye ettiğini sorarım satıcılara  hemen yanıtlarlar doğrusunu .      farketmez bu ; balıkçı olsun,ya da sebzeci,   meyveci.      insanlar fikirlerinin  sorulmasını severler aslında    ve dürüst olurlar.      iş ki,   herkes ahkam kesmeyi bıraksın .     birileri değer versin onlara

birisine güvendiğimizde,   yarı yolda bırakan pek nadir .       o güveni boşa çıkarmamak için elinden geleni yapacaktır.     manav onu kontrol etmeyen  düzenli müşterisine,    bulabildiği en güzel ürünlerini koyacak,     satış görevlisi yardımına ihtiyaç duyulduğunda,    paralayacaktır kendini,     sızlayan ayaklarına inat .       çünkü insanlar takdir edilmek ve ihtiyaç duyulmak ister

insana değer vermek güzel ,     onun bunu hissettiğinde aradaki saygı da güzel.     kendini iyi  hissedip bunu başkasında uygulaması da güzel.         hani şu iyilik zinciri vardı ya meşhur ,güven zinciri   de kurulsa insanlar arasında ,   yalan kalksa aradan,   ne güzel olurdu değil mi ? şeytan ve çırakları nasıl da kahrolurdu ?
ve biz kendimizi nasıl da iyi hissederdik,      olması gerekeni her yaptığımızda hissettiğimiz gibi .
 insanoğlunun kendini iyi hissetmek adına,   her haltı yediği günümüzde ne kadar basit,     mutluluk ve huzur;

yapılması gerekeni yap,ödül gelecektir arkadan




.