attım oğlumu kızlar sofrasına ..

malum,   tatilde herkes ayrı takıldı.      biz kızlar havuza özgürlüğe koşarken,     goncam hamam termal vs. oyalandı.        minik ergenim pcyle takıldı bol bol.      10 günde bizler marsık gibi olduysak da,   o süt bebeği teniyle dolaşan tek kişiydi ,    belki de.

gitmeye ramak kala,     dualarımın karşılığıymışcasına,    bencileyin dertli bir anneyle tanıştık    ve oğullarımıza komplo kurduk;     cafede diğer arkadaşın kızlarının masasında,  buluşturduk.      annesinin huyunu bilen oğlum,       kuşkulansa da geldi ,    ayacıklarıyla girdi kafese.        neyseki kızlar havayı yumuşattı,   sohbeti canlandırdı da,     görebildiğimiz kadarıyla (çünkü başka masada onları gözlemek ve dudaklarını okumakla meşguldük),      yoksa iki çekingene      kalsaydı ,az bakışıp topuklayacaklardı    muhtemelen.

bu bana,     yetişme çağında abimin yaşadığı,   bir durumu hatırlattı.      o sıralar,      kendisi lisede ve cumartesi günleri de,     yenicamii de vaazlara gidiyordu.         evde namaz kılan sadece annem,      babam ve biz bilinçsizdik.          babam tutturdu rahmetli,         bu çocuğun hali iyi değil ,   ne bu yaşta böyle dedi     ve samimi komşumuzun,     yaşıt kızlarına rica etti,       oğlanı biraz dışa döndürün diye.        kızlar fıkır fıkır,     iki sohbette,    kabak çiçeği gibi açtılar oğlanı.      öyleki;     ne sohbet kaldı,  ne namaz .     ta ki,    üniversite son sınıfa kadar.
bak sen,     bile bile nasıl emanet ettim acep,    el kadar sabiyi ?     hem de,    son gördüğüm karede halinden gayet memnun sırıtırken ?
pişman mıyım acaba ?  hayır.    5 yıl sonra yapar mıyım ?  elbette hayır.

iboyu sevmeyenler gözü kapalı dinlesin artık;