bugün

böyleyim;

üç gecedir ,    alarm gibi çalmaya başlayan,     yandaki odadaki bebeğin,      feryat figanıyla uyanıyoruz uykumuzdan maaile.
bizi uyandırıyor  ama,    annesi ve babası duymuyor galiba    yanıbaşında. ya uykuları ağır,     ya da alışmışlar ağıt formunda ninni gibi geliyor.        ne olursa olsun,      insan evladını      her gece 45 dakika     ağlatır   mı yahu ?        garibim,      sanırsam ağlamaktan yorulup,     bayılıp da susuyor.        çünkü gecenin sessizliğinde kağıt misali ,    her sesi ileten duvarlardan,     herhangi bir teskin etme gelmiyor,     umutla beklememize rağmen.
dün son şanslarıydı.     bugün şikayet etmek zorundayım.

söylemiş miydim ?        buradaki ailelerin çoğu,      en az iki çocuklu ve üstü.       kadınlar minik bebeklerle havuza giderken,      beş yaş üstü olanları babalara emanet.          asansörde,     termalde çocuk avutuyorlar habire.           eşimin demesi;        havuzbaşında 7 erkek demek 14 gürültücü çocuk demekmiş.
hatta darb-ı mesel,       gece animasyonlarına malzeme  olmuş;   kapriste  erkekler çocuk bakar diye.
kafa dinlemek isteyene     uygun değil ,        çünkü heyecanlı tepkileri ve bitmeyen mızıldanmaları ,     aniden patlayan çığlıklarıyla ,    çocuk cenneti ya da cehennemi burası .

aileler de ne kadar rahatlar ,        çocuklar kendini yere atıp ağlasa da ,      sohbetler kesilmiyor,    üç maymun misali.        rahatsız ediyorum tasası zaten yok.   onun tatil anlayışı,     benimkini mahvetmemeli.
yurdum insanının kulakları duymuyorsa artık ve derisi kalınlaşmışsa ,      çocuk kabul etmeyen otellere bakma zamanı      gelmiş demekki.