kızım'a yüreğimden kopanlar

genellikle vasiyetler böyle başlar;      sen bu mektubu okuyorsan,     ölmüşüm demektir gibi.
niyetim öyle değil .            ama ne zaman          yayınlayacağıma dair hiç fikrim yok,       belki de kalır öyle bir köşede.         belki de okursun bir gün bulup,    bir yerde .

okuduğunda sağ isem,    gel sarıl bana,       anneciğim diye,      10 dk önce sarılmış bile olsan .       inanki hala ihtiyacım olacaktır              .insanın sevgiye her zaman ihtiyacı vardır
belki de kendini bilmeyen,     yaşlı bunak olacağım, üstü başı kokan.          olsun gene sarıl.       sen öyleyken ilgime muhtaçken,     hep sarıldım tiksinmeden.

belki seni,    üzüm üzüm üzeceğim o günlerde,     nedensiz hırçınlıklarımla.         unutma ama ; en  sevdiklerimizi en fazla  üzme kapasitesi ,      sadece insanlarda vardır.

ne kadar üzsem de seni ,      bu dünyada yaratıcından sonra,         en fazla sevecek insan olduğumu,   asla unutma ve beni kaybetme.            herşeyi kaybet ama beni asla.            çünkü ben senin atacağın her adım yiyeceğin her lokman için,      gönüllü  duacıyım,           gözlerinden akan her damla,      benimkileri çağlayana dönüştürmeye muktedir ,   nedenini bilmesem de.

seni üzen,      en azılı düşmanım ,        yoluna taş koyana,     acımadan her kayayı yerinden oynatmaya azimliyim.            senin en büyük eleştirmeninken,        en gayretli destekçinim,    gizli ya da aşikar

kısacası;      yaratıldığın andan,      son nefesini verene dek,      gönüllü kölenim senin;     sakın beni kaybetme kızım .
o zaman ne mi olur ?          kıyısından dönüp geri attığım,    o karanlık dünya . annesiz sevgisiz yalnız dünya. hiç bir sevgiyi yerine oturtamadığın boşluk       sakın yaptığım   hataya düşme kızım.