ah ah...

nerde kaldı o canım uykular ?      akşamdan kafayı yastığa koyup,     sabaha uyanmalar ? arası kayıp..
rüyasız,    ama dinlendiren uykular..
13 yıllık okul hayatımın çoğunda ,   sabahçıydım .      yaz tatili olsa da ,    uyusam diye iple çekerdim. ama ne çare?       annem ,   saat on buçukta seslenirdi en geç.     nolur be anne ,     az daha uyuyayım desem de, hiç uyutmazdı.             oysa o yaşlarda,     şimdikilere nazaran,    ne kadar uzun ve amaçsızca geçerdi yaz tatillerimiz.       annem uyutmadı ya ,evlenince uyurum diye hayallenirdim,  koca kız.        evlendikten sonra,hıncını alırcasına uyudum   öğlene kadar,     ama sadece 1 yıl.     sonra bebekli kadınların hepsi gibi, başladı gene uyku hasreti.       ara ara buluşsak da ,   kavuşamadık öyle uzun uzun     ve hiç doyamadık birbirimize.

şimdi tatil;      lakin düşünceler    daha fazla     ve alışkanlık olduysa ,   sabah sekizde zınk diye, gözünü açmaya ,uyumaya çalışmak da,      bir nevi işkence.          bir de şimdiki içten geçmelere bakalım;       uykuyla uyanıklık arası     dalmalar .  bazen eşle konuşup,     hiç hatırlamamak.     en ufak bir   pürüz  takıldığında   zihne ,paramparça   olan zorunlu dinlenmeler.      zaten yakında işbaşı   ,sabah yedi buçukta ayaktasın,  işe gitmek üzere.

öyle ya da böyle,    yamalı olsa da,   uyku işte ;    kırık dökük de olsa yenilenme süreci bizim için.
makus talihinden kaçmaya çalışan zavallı vücudumuz.         düşüne düşüne ,insiyatifi ele alan   beyin, şalteri indirdiğinde bayılıp kalıveriyoruz,  tedirgin kaçamak uykunun kollarında .
ama merak etme,sorunlar,    bunalımlar     ve     panik ataklar ,  uyandığında  başucunda seni bekliyor olacak

görsel    işte buradan.