sessiz teyyare

geçtiğimiz hafta , yine gezmedeydim .      pek alıştım.        işe başlayınca depresyona girmesem bari.
hani bir zavallı hamilem  vardı;   25 yıllık  dostum ayşe.       ne zamandır darılıyordu, bebek askere gidecek hala gitmedim diye.
gözümü kararttım,    aldım goncamı düştüm yollara.      (otobüsle ulusa gidecek kadar kararmadı gözüm ).
eski bir sitedeki ev ,    halim selim daire kapısından geçip,     salona girdiğimde , o boğaz manzarasıyla 10 numara oluverdi birden.

sakin bir park karşımda;  boğaz köprüsü     ve insanı davet eden marmaranın masmaviliği ,    odanın içinde sanki.
bizdeki   nasıl bir sevgi ki,  başka şehirlere gidip beğensek de,     istanbulumuz ,hele denizimiz olmazsa olmazımız.          uzaklardan gözucuyla görsek de    yeter .     sıkıntılar bir anda atılıverir arkalara.   hipnotize olmuşcasına,  gözler kilitlenir o deryaya.        sadece bakmak bile yeter bazen,  zihin detoksu için.

işte o manzaraya meftun oluverdim ,      hatta o trafiğe ve o kiralara rağmen ,  alt katı tutup taşınasım geldi. çarçabuk bir öğle yemeği yedik ,     sonra da çayla beraber,     meşhur kavala kurabiyesiyle tanıştım ilk kez.
zavallım,    kırkından sonra bebek büyütmenin tüm zorlukları yanında ,      nimetlerinden yararlanmaya çalışıyordu.        ama  sanki saçı beyazlamış olanlara  pek yakışmıyor gibi .      her şey vaktinde güzel.

üç saat su gibi geçti,    tam kendimi manzaradan kopardım,    kendime geldim ki,   aşağıya indiğimde ne göreyim ?      hain ayşe çekmiş altına gıcır bmw yi,        tekrar mayıştım,    yapıştım kaldırıma.
yok bu  gezme iyi geldi bana.
ufkum açıldı ,       artık doğum günümde ne isteyeceğimi biliyorum :))

not; işte ramazan öncesi postlarından biri daha,anladığınız üzere.