bizim evde bu aralar

herkes bunalımda..
minik ergenim,     özel okuldan , anadolu lisesi de olsa ,   devlet okuluna geçme şokunda.      gözünde inkar ettiği yaşlarla   ve bükük boyunla geziyor.     özel okul ona epey artı kazandırdı.    bunların arasında,  kendine güven başta geliyor.
her gün koşa koşa gitti adeta,   biraz uzak olmasına rağmen.   sbs yi kazandırdı sonra ;    hiç çalışmayan çocuğu kazandırdıysa,   o okul amacına ulaşmış demektir.     dünyası kararmış oğlum, düz liseden sıyırdığının farkında değil hala

goncam ,    rutin iş temposuna girdi bile.     her zamanki gibi,      unutkan ve kafası karışık    çoğunlukla.
uzun süren tatilin ardından ,     ilk haftanın yıpratıcı  etkisini ,    iliklerime kadar hissediyorum.   öyle  ki öğleden sonra   işten geldiğimde ,   evimin erkeklerine,    gecikmiş öğünlerini hazırlama telaşı içinde kıpırdanırken, gücümün son demlerinde oluyorum sanki.
ortalık sakinleşip,     akşamki yemeğin adı konulunca,     beynimin dinlen emriyle salıveriyorum      kendimi koltuğa.      öyle halsizleşiyorum ki,      hapımın dozunu artırmak gerektiğini düşünmüyor değilim.   aksi,bir yaş daha yaşlanıp,   yorulduğum düşüncesi oluyor ki,    kabul etmeye hazır değilim.

bunun üstüne ,    bir aylık tatilin ardından ,   okuluna dönen minik kızımı,    hepimiz çok özlüyoruz. yorgunlukla ağırlaşan akşamlarımızı ,   kendini zorla sevdiren cıvıtmalarıyla şenlendirmesine,  nasıl da ihtiyacımız var.

ne yapmalı etmeli ?   bu havayı atmalı ,kapıdan pencereden .    yoksa,    ortadan patladığımızın    resmini koyarım artık    buraya
not;  neyseki ,  eleman bunalımını işten çıkarma olmadan çözdük. eski şubeye geçtim,oranın elemanı da yeni şubeye .eğer geçmeseydi ne yaparız ?  diye düşünmekten helak olmuştum.

görsel