ve kazanan...

sabır oldu. hatasını anladı mı ?    sanmıyorum.    tekrar yapar mı ?  yüzde yüz.
bayramın son günü ,   istanbula dönmeye can atıyordum.     yorgan gitti, kavga bitti misali    pişmanlık nağmeleri      tıngırdıyordu,kaynanamın sesinde.    kolay affetmek,  huylarımdan değil maalesef.
bize, tokattaki mağaradan bahseden hala, telefon açmış ,   sanırsam nasıl geçmiş,   nerelere gitmişler diye soruyor ki,    bizimki nerden bileyim diye,   urgun urgun konuşuyor.    yara iyileşmemiş daha.
meğer hala,   oturmaya çağırmış.     biraz daha surat asabileceği, başbaşa bir gezi mi ?    yok almayayım, dedim ve      arkadaşlarıyla buluşmaya giden,  goncama takıldım.    sonra da ver elini terapi.    yani alışveriş. bir pantolon etekle, bluz aldım.
çorumun girişinde ,    2000 kişilik yeni camii yapılıyormuş,    inşaatı gezdik;





şehirde  ara sokaklarda,    bu evlerden o kadar çok var ki,





daha sonra çomar barajına gittik ,   arabadan inmeden gezdik ,    öyle sıcaktı ki;





soldakinin adı, atlı köşk müş.  ucube villalar;





akşam yemek saatinde geldiğimizde ,   cımbıl cımbıl sulu,   tuzlu mu  tuzlu ,  nerdeyse kıymasız,    bamya bekliyordu bizi.    ben yapsam,  bir araba laf edecek olan eşim,    kuzu gibi yese de,    dalga geçmemden kurtulamadı.
yemekten sonra,  teyzeye gittik.   yeni değiştirdiği,   sevimli mutfağına bayıldım,    dolap kapakları kırmızı, fayansları da kırmızılı- grili minik minik.       mutfağımı değiştirmeden görmüş olsaydım diye, hayıflandım bol bol
eltimler de geldiler    ve biz gülüş cümbüş konuştukça ,   o suskunlaştı.     galiba çözdüm onu;    kıskanç düpedüz.





sabah,  eşime ağlamış ben ne yaptım diye.     sonunda hiç yapmadığını da yaptı,      oğlunu soktu aramıza. annesi tabii dayanamadı,  konuş diye.       ahh erkekler.. canları isteyince unutmaya hazırlar her şeyi.
tekrarladım küs değilim,    kızgınım,   zamana bırakalım diye.     kahvaltı  masasında bir izzet bir ikram,  ama nafile.   arabaya binince ohh çektim;
my sweet home ,ağrısız başım diye.