sessiz teyyare

ne zaman ,     yolda giden       anne ve çocukları görsem,       o zamanlarımız aklıma gelir.    hızlı ve idealist bir yürüyüştür bu;      dünyadan alacabileceği,   her şeyi almaya  azimli,     her zorluğa göğüs gererim diyen.
yani,    kolu kanadı kırılmamış,     hayat ve çevresi tarafından.




minik minik adımlar ,   anneye  yetişmeye çalışırken koşar adeta ,     sık sık tökezler ,     bazen de yere seriliverir.      varsa ,  yanında abi veya abla kollar kendi minik aklı ve çelimsiz bedeniyle,     bu minik kafileyi.   genelde,  yorgunluklar sıkıntılar,   onun  başına patlar.    bırakın naz etmeyi,     yorulmaya bile hakkı yok gibidir.
ey anneler,       büyük çocuklarınıza yaptığınız haksızlıklardan,     koca bir belgesel çıkar,   bilin.


  görseller 


ne zaman,    yolda giden yaşlı bir çift görsem,    aklıma ,  tipide  rüzgara karşı yürümeye  çalışanlar gelir.  öyle zordur.       çift diyorum ,    çünkü çocuklar çoktan yuvadan uçmuş,      kendi serçeleriyle uğraşmakta,   döngü devam etmektedir.       en basit  gelen,     onlara nasıl zordur;    araba kullanamaz,    belli saatlerde dışarı çıkabilir,       ilgilenenleri yoksa,    hastane köşelerinde çabalamakta, bazen de çileli ömürlerini,  kuyruklarda noktalamaktadırlar

ve   bu sefer ,     korkarım görüntüden.      yanımda goncamın olmamasından ,o yolda yalnız yürümekten...