cimri olalım biraz

kelimeleri harcarken tabii.        paraları değil,   yardım ederken hiç değil.   merak etme,   misli misli geri döner, bazen de anında.     anlatmış mıydım önceden acaba ?       yıl 2000,   evi yeni almışız,   borç-harç uğraşıyoruz.  halis-munis ev kadınıyım.     yemeğini,  tatlısını salatasını bile ,  sabahtan yapan (sanki çalışır gibi)

bir cumartesi,  zil çaldı.     tüpçüyü beklediğim için,  seğirttim hemen.    bir baktım,küçük bir çocuk ; abla açım dedi.    nasıl da yüreğe dokunan bir söz,  değil mi?  hele de  anneyseniz.       yemek ocakta ,  ama pişmemiş daha.     ne verebilirim  ?  diye panik oldum,  erzak sadece makarna var,  hemen attım poşete,  gözüme ilişen şekerlerle beraber.    al bunu,   hemen eve git,  pişir dedim .    balkona çıkıp ardından baktığımda,  küçük hemen oturdu kaldırıma,  şekerleri başladı atıştırmaya.     dilendiren adam  -nesiyse artık -,   para olmayınca aldırmadı ona,    verseydim elinden alacaktı şerefsiz .      tekrar kapı çaldı;   tüpçü,    elinde bir paket makarnayla    kapıda dikilmiyor mu?      aaa ...   çocuğun elinden makarnayı mı aldı ki ?  diye düşünecektim abla  tüpler makarna hediyeli demesin mi ?      ürperdim ;      halis niyetle verdiğinde , Rabbim hemen yerine gönderiyor .      evlerinde misafir ağırlamaktan kaçınanlar ,    sık sık market alışverişi yapmaktan şikayetçi değil midirler ?

kelimelerde cimrilik ,   az konuşmak ,   daha fazla dinlemek demek.     ne kadar konuşursa insan,  yalana kayma , ya da    pişman olacağı laflar sarfetme riskine giriveriyor   ister istemez.
bir de  epeydir dikkatimi çeken,   teşekkür- kutlama- tebrik kelimeleri     enflasyonu var.   tamam,  kibar ve kıymet bilen milletiz.     birisi bir şey yaptı mı,   tekrar tekrar teşekkür ederiz.    dikkat edin ,   karşılıklı konuşmalarda,   bir kere yerine kaç kere zikrediliyor,   çook teşekkür ederimler,   çook sağolunlar ? neden ? az edince,  ya da bir kere söyleyince,  inandırıcı olamıyor muyuz  ?
sizi bilmem ama sadece laf salatası ,    ne kadar fazla söylenirse etkisi o kadar azalıyor.    tıpkı söyleye söyleye ,laf arsızı yaptığımız çocuklarımız gibi    birbirimizi de,sohbetlerimizi de ,   lafla ;   teşekkürler,   harika ! nefis ötesi !  çook güzel !  olağanüstü  !  lerle boğuyoruz

kaçındığımdandır ki;    bu tip sözleri kullanmamaya çalışırım.    hele, sık tekrarlanan  - ben-  sözü ürpertir,  enaniyeti çağrıştırdığı için.      cümlelerimde mecbur kalmadıkça ,ben öznesini , doğrudan kullanmamaya  ve mübalağalı sıfatları katmamaya çalışırım.      bir de mümkün olduğunca ,  eski kelimeler kullanmaya uğraşırım.    sözcük yerine kelime ,   örneğin yerine mesela gibi.    belki de,    tarih sayfalarında bize yanlış tanıtılan osmanlının     ,aslımızın toplumsal nezaketine duyduğum özlem ,  ya da yenmiş hakkını iade etmek için kimbilir?

aslında,   şimdi düşündüm de;     kelime pintiliği konusu ,uzun yazılar yazan biri için  ironik oldu biraz...

görseller