sessiz teyyare

geçenlerde,    liderlik maratonuna katılan bir  kardeşimin yazısı,     aynı yoldan geçerken gördüklerimi ve yaşadıklarımı hatırlattı.

beş yıl önce ,bir heves serbest girişimciyim( yapanlar bilir ne manaya geldiğini ve neler yapıldığını bu uğurda) sponsorumuz ,insanlığından ödün vermeden profesyonel yaklaşımıyla iyi eğitti bizi; saç ve cilt bakım  uzamanlığı eğitimi aldık ve eğitim verecek duruma geldik kısa sürede.
kendimize takım arkadaşları ararken,      ne hayatlarla ve ne hikayelerle karşılaştık; çaresizce  şartlarını değiştirmek isteyen ,   ya da can sıkıntısıyla uğraş arayan  kadınlar ,   ya da  kitleleri yönlendirebilen liderler. şükür ki,   hiç bir zaman satıcı durumuna düşmedik.

tek odalı evde,    kocası ve iki çocuğuyla yaşayan  hanımla da tanıştık ,    rahat yaşantısına yeni bir sokak açmaya çalışan nazlı bayanla da.    bazısı çaresizlikten ,  bazısı da kendisine bir şey sunulmasından,  kulak verdi bize. çağrımıza dikkat eden  herkese epey zaman harcadık

ve şunu gördük ki;   çaresizlik insanı ya batırıyor,   ya da ivme kazandırıyor.  tek gereken,  bıkmadan usanmadan belirlediğin amaç için,  ufak ufak da olsa adım atmak.
yarıda bırakan,  çöpe atıyor hayalini ve sizin ona harcadığınız emeği .
hayat yolunda seyahat de böyle değil midir ?  sebat edip uğraşan ama az ama çok bir başarı sağlarken, boşvermişler sürüklenip gitmezler mi , sonbaharda uçup giden kurumuş yapraklar gibi ?