hala didim

 insanları gözlemliyorum nadiren de olsa.   hiç istememe rağmen, bazısı itici geliyor yine.    bir teyyare klasiği yani.
ama bu sene insanlara sokulmuyorum,    kendimleyim, yersiz sohbetler açmıyorum kimseyle.    1500 kişinin içinde,    bir daha görüşmeyecek olduktan sonra,    can havliyle konuşmak anlamsız geliyor.    ön şezlongdaki yakıcı güneş altında,    hala sıkıca bağlı başörtüsüyle oturmakta ısrar eden, bayan sülalesinin raporunu verirken ve de ,  gelmiş geçmiş bütün dertlerini anlatırken,    ya anlattıkça ferahlıyordu ,    ya da terlemeyecek kadar kendinden geçmişti.      az sonra yanından kaçarak,    kendini az ötemdeki şezlonga atan,   teyzeciğe sormalı halini.
meraklısı değilim ,yine de gittik konserine;

   

ne kadar meraklıyız aslında,   kendimizi anlatmaya.     aylardır yaptığım da bu değil mi ?
ya da ilgi çekmeye ,   ne kadar acınası şekilde hasretiz .      tıpkı akşamüstü pardesüsünün üstüne,  yeni gümüş kolyesini sallandıran    ve ikide bir eğilip bakan,   kızcağız gibi.      hak verilmek nasıl da önemli; içini dökerken şahin bakışlarıyla,   karşısındaki yüzün her mimiğine odaklanmış,   havuzdaki kadın gibi.

ahh       insanlardan kaçtıkça ,    onların ilgisini çekmem ne kötü.        hatta gıcık olduğum kişinin ilgisiyse, daha da kötü.        mıknatıs gibi çekiyorum böylelerini ayol.         halbuki tek yaptığım,    şezlongumun gölgesinde kitabımın büyülü dünyasına çekilmek .       konuşmadıkça merak ediyorlar beni , kitabımı,     zarif kızımı.       gözlerimi kaçırdıkça,      dikkatimi çekmeye çalışıyorlar bilinçsizce

bilseler ne kadar yorgunum;     hiçbir şey düşünmek istemeyecek kadar.
insanlara ne kadar kızgınım;    umursamayacak kadar.
ve ne kadar mecalsizim ki;     onların boş laflarını çekemeyecek kadar

ahhh        bir de geçen seneki belalılarım var ,      ne kadar kaçsam da çamur gibi,    üzerime sıçrayacaklarını bildiğim

işte bunlarla coşuyor millet havuzda;