sessiz teyyare

bir oda resmine bakıyorum .     tepeden tırnağa istihza yüklü bakışlarla   hem de.
amerikan ailesinin klasiği;    alabildiğine rahat ve eskici artığı gibi duran,    boz yüzlü koltuklar, üzerleri uyum gözetilmeksizin,    her ebatta yastıklarla donatılmış (zaten uyumsuzluk moda).
görüntüsüyle,    dönüp yüzüne bile bakmayacağınız,    pahalı bir soba.

yerler,   sistirelenip cilası esirgenmiş meşe tahtadan.      keza; duvarların bir farkı yok.     çeşit olsun diye,belki de yangın korkusuyla,    sobanın arkasındaki duvara döşenmiş botanik fayanslar..
duvarda ,  alabildiğine beyaz bir çerçeve içinde,    sanırsam bir karalama,muhtemelen eserin sahibi bir çocuk.

yerde kabarık bir post,    bir ayıya sahip olması    kuvvetle muhtemel.
tel ayaklı bir sehpa; bu düşkün odaya daha fazlası olamaz zaten.     üzeri yaşanmışlık izlenimi vermesi için,  kitap ve meyva dolu.

yerdeki puf,    üzerindeki battaniye ve şal yığınıyla,    şeklini kaybetmiş,   inlemekte.
ikili koltukta,    cinsi şaibeli bir köpecik,     bu paspal odada ne işim var ?    dercesine bakınmakta.
itinayla zavallılaştırılmış odadaki tek lüks,   kitaplar ve laleler.     ona da ,  uyumlu bir vazo çok görülmüş ve tabure üstüne iliştirilivermiş.

tek cümleyle özetlersem ;    paranın satın alabileceği ,  en fakir oda.     aneyin deyimiyle,    varlık içinde yokluk.
birileri bu zevksizlik abidesinden  iyi nemalanmış doğrusu.