cimri molyerler , aramızda

kırk senelik ömrü hayatım boyunca,    kendimle ilgili şunu anlamış bulunuyorum      nihayet...

cimri biri değilim ,     olamam da.      genlerimde yok zaten ;   ailede kimsede yok yani.        babam cömertliğin uç noktalarında,     bir yaşam sürdü.      akraba ziyaretlerinde ,boynu bükükleri,      çocukları    vs.   ihtiyaç sahiplerini,   sevindirmeyi unutmazdı.      cebi sanki alaattinin mağarası gibiydi,     tükenmezdi hiç çıkanlar.   o verdikçe,    mevlam da ona verdi.      arkasından herkes,      bildiğimiz ve duymadığımız ne iyiliklerini sayıp,  dua etti ona.  ne mutlu,       herkese böyle iyi anılmayı   nasip etsin Yüce Allah .     nur içinde yatsın.

resim

neden mi cimri değilim ?       çünkü farkettim ki ;  cüzdanımdaki dünyalıklar batıyor,     dikenin battığı gibi gideyim de,  koca koca kitabevlerinde        kağıt kokusunu koklaya koklaya ,    kitaplarımı seçeyim yahut üşenirsem de,   kitapyurdundan isteyeyim .            kırıktabakta nefsimi körelteyim  kuru dolmalarla.   çarşı pazar gezeyim,   illa alacak bişeyler bulayım    (mümkünse çok  ucuz olsun lütfen ).
ahhh         bir de arabamı alayım artık.        bunun için cüzdandakiler yetmez    ama biyerden  başlamalı   değilmi ?  tabi bir de hayır hasenat var asla boşa gitmeyen.      bomboş olmadığını umduğum deftere yazılan.

cimri olamamak bir nimet olmalı;    cimrilik de Rabbimin azabı.         düşünsenize ;olup da sarfedememek.     bir komşum vardı;      nekesliğinden ötürü,  dudak büktüğüm.        o kadar azıtmıştıki işi;    poğaçanın böreğin üzerine kıyıp da    süremezdi yumurta, okka yani.         hali vakti tabiiki yerindeydi.      o zaman bir cezaydı ona verilen,   varken yokluk çektirmek .        hem de bilerek kendi     eliyle  verdiği .

sözün özü; Hz Allahın verdiği nimetleri ,      hayırda sarfedebilmek de ayrı bir nimettir.


yarın ; masalın devamı