gözünü uzaklara diktiğin için, yakını görmekte zorlanırsın hep. hayat hep yarıştır senin için ; başkasıyla değil, bizzat kendisiyle yarışır, savaşırsın yaşamın .
asla mutlak zafer olmaz , yüzündeki çarpılmış ve bıkkın ifade bonusun olarak kalır yanında, o kadar. elde ettiğin her minik zafer, bir dahaki için mola yeridir. ne sıkıntı ...
ölçü ne olmalı ? nerede dur demeli, insan kendine ? ya da nasıl durdurabilmeli , içindeki susmayan sesi ?
kanaat ve tevekkül ile, diye cevap verenleri duyar gibiyim. söylemesi kolay, uygulamaysa altyapı isteyen şeyler . ruhu eğitmek, istediğini vermek lazım.
yoksa , aç kalmış ağlayan bebeğe ballı emzik misali, anlık susturabilirsin. sonrası karın ağrısı ve daha derin açlık, hem de yanlış yollara saptırabilecek ölçüde.
geri dön teyyare ...
