annemle yaşamak

annem harikadır        hangimizin değilki ?      bizlerden belli değilmi  ?    desem ne kadar kendimi beğenmiş olurdum .    aksine ,  beğenmem       en acımasız eleştirileri yüklerim kendime         sonra da bu yükten kurtulmak için,   aynı hatayı    işlememek adına    pür dikkat kesilirim .
bu da bünyeye ayrı yük olur  o başka..

annem,      büyük- küçük herkesle barışık          hem dünyasına hem ahretine dikkat eden bir insan     kimse hakkında   kötü düşündüğünü duymadım,  asla.    görenler hep,     annen senden güzel der   ( bakarmısınız ben güzelim zaten,  annem benden bile güzel .tevazu yerlerde anlayacağınız )       böyle bir insanla aynı ortamda olmak hem güzel ; kendinize çekidüzen veriyorsunuz çünkü.        hem de yorucu ; yaradılıştan farklısınız ; hemen parlayan     ama sönüveren     alıngan ,ender de olsa      bazen bazılarına sokulmayan

ne kadar alışmışım ki;     evimin herşeyden sorumlu devlet bakanı olmaya           en ufak müdahalede canım sıkılıyor     istiyorumki ,     kızılacaksa       çocuklarıma kızan ben olayım         annem bile olsa,     başkasının laf söylemesini yediremiyorum      belki de bunda ;     anneannemin kızmalarının,   anneminkiyle birleştiği zamanlarda,    üzerimde   dayanılamayacak kadar,   baskı oluşturduğunu hala unutamamış olmamın da payı vardır

annemle hiçbir zaman,    kızımla  ya da zeytunemle konuşabildiğim konuları konuşamadım .       sınırlıdır o yüzden paylaştıklarımız         sevgi- saygı var  ,    fakat arkadaşlık olmadı   , olmuyor da       sağolsunlar  karnımızı doyurdular,     eksiklerimizi tamamladılar ,okuttular    büyüttüler    

annem ; annemdir,  canım, ciğerim , babamsız günlerde  sahip çıkmaya çalıştığım...    ama arkadaşım değil.
kankam hiç değil maalesef


.