koşturan atom karınca

geçtiğimiz haftanın   nasıl akıp gittiğini anlamadım        iki günün ,   hafif ayakta soğuk algınlığıyla,   rüyada gibi geçtiğini,      bir günü de    dr kontrolü     adı altında saat sekizlerde,      eve geldiğimi düşünürsek fazla şaşırmamak lazım ;

istanbul a gidişler de     hep kitapçıda son bulur bizim       bu sefer seri aldım ;

hele de,   şımarık kızım evdeyse     yarıyıl tatili için   normal bile geliyor         minnoşum dil sınavını verdi ve birinci sınıfa geçti şükür,   sene kaybı olmadan .      bunda okuduğu anadolu lisesinin hazırlık sınıfı olmasının rolü büyük         altyazısız izlediği,  animelerin hakkını da yememek lazım

küçükken ;   aman büyüsünler,   rahat etsek sevdasındayız      büyüdüklerinde ;   kanatları oluşurken , yuvadan uçmadan daha fazla vakit geçirme telaşındayız

son gün,   yolluk telaşıyla geçti .     okulun yeni açılan  yurdunda kalıyor kızım .    odalar iki kişilik ve buzdolabından klimasına herşeyi mevcut        ama dolaplar yeni olmasına rağmen tazeliği pek koruyamıyor en hafif deyimiyle.     o yüzden bozulmayacak nevaleler hazırladım yoğurt kutularına
işte sosunu bekleyen kaşık pastası.    tarif          mini  kekler    pepeladan   







ayrılık hüznü, sabah saatinde de    olsa uykudan sadece tek gözümüz açık da olsa, yine vurucuydu      minnoşum bile,    anne ablam gitmesin dedi durdu .       kızım gözümün içine bakıyor ; kal tekrar gir sınava desek sanki kalıverecek        nasıl deriz ?      o stresi tekrar yaşamak,   bir sene boyunca    günde  sekiz dokuz saat çalışmak göze alınacak şey değil .       bebeğim zaten hazırlıkla beraber,     liseyi beş sene okumuş bir sene daha mı kaybetsin ?
hem hepimiz,  hayırlısını istemedik  mi mevladan ?         puanı yettiği halde istanbulu istemeyen  o değilmiydi ?

demekki ;  bunda da bir hayır var ve   o hayra ulaşmak için biraz zahmet çekerken,
bizim payımıza da bol bol hasret düşecek      eyvah  !