kocaman yalnızlık

    bazen de   iyi gelmez insana evlilik ;

en başlarda  evcilik iken iyidir ama     sonra ufak ufak tatsızlaşır
dargınlıklar artmaya     ve  uzamaya başlar
başkasında  hoşgördüğün şeye     evdekinde katlanamazsın
bir önceki cümlen hayatımla   başlamışken     sonrası tartışmadır        nasıl olduğunu anlamazsın bile
tartışmaktan çok      tartışmayı başkasının duyması daha önemlidir artık

derdini başkasına anlatıverir    olmuşsundur     sevincini de
her iki taraf da dışarda arar   mutluluğu avuntuyu ;    kadın alışverişe, gezmeye, dedikoduya verir kendini  ( işte başkasının mutluluğunu çekemeyenler !  )  erkekse maça  ,gezmeye...     ilersini düşünmek bile istemiyorum

kavga etmeye çalışmaktan çözümü aramak akıllarına gelmez    gelse de bunun için uğraşamayacak kadar bencildirler      belki de uğraşacak kadar sevgi yoktur ki
uzun yıllar önce pek de iplemediğim birisi şöyle demişti  ;     kızım evlilik çiçek gibidir , besleyip bakmak , soldurmamak    lazım
annelerimiz annanelerimiz belki de   eşine aşkım  bitanem   cicim diye hitap etmiyordu     belli etmenin ayıp sayıldığı    ama hep orada olan karı koca sevgisi    diye bir kavram vardı  saygıyla beslenen

karı koca arasında böyle bir iktidar mücadelesi yoktu ki    o zaman   erkek çalışır ihtiyaçları halleder      kadın  anne ve eş olurdu     yani evden sorumlu müdür        kadın bu iş için dışarda para verildiğini keşfedip çalışma hayatına dalınca da altüst oluverdi dengeler  ; halbuki dışarsı kurt kapanı,   naif yapımızı öyle sarsıp bizi öyle erkekleştiriyorki   böyleyken yani evin erkeği gibi davranırken özen gösterilip korunmak da istiyoruz    ne iş !
aslında çözümsüz    gibi gözüken ama    çok da zor olmayan bir denklemle karşı karşıyayız   galiba  ;

   
      saygı  +  karşılıklı fedakarlık + sevgi   (  garry chapman ın 5 sevgi dilini öneriyorum  )  =   evlilik
 

      bukka basit      salla gitsin    danışmanı felan