zaman kıyamet zamanı

bir    zamanlar tabii bu kadar ukala değildi gençler  ;    küt pat    cevap yetiştirmezlerdi   kendinden büyüklere ;     ağızlarındaki    - kendini ezdirme sakızını-    çiğneye çiğneye        toplu taşıma araçlarına genel bir kibarlık hakimdi  ;    kimse sohbetini herkese duyurmaya çalışmaz        ayaktakiler hep genç olurdu   yer verdikleri için        annemle yazın gezmeye giderken, hiç oturduğumu hatırlamıyorum         kimsenin  dürtmesine gerek olmadan    kalkıverirdik            hem de      doğru bir şey yapmanın verdiği   o gururla

ya şimdi  ?  soruyorum kokona hanımlar ve teyzeler  ;       az daha otur diyenleri kıramayıp    dönüş saatinizi   iş çıkışına rastlatıp      bir de   size yer vermeyenlerin başında    güya ortaya çemkirmek niye ?       torununla ya da oğlunla giderken  bir yerlere     onu uyarıyormusun ki    yer vermesi için bebeli kadına   başkasından bekliyorsun ?         yoksa o işten geldiği için      çoook yorgun  mu ?

ehh        bizim yer verdiğimiz zamanlarda da         herkes işten gelirken yorgun olurdu       ne komik değil mi ?  çağımız    her şeyi kolaylaştırdı da     şu yorgunluğun çaresini      bulamadı bir türlü.        sebebi pc başında  geçirdiğimiz fuzuli zamanlar      veya      habire mesaj tıklayarak  aldığımız extra radyasyon  olabilir mi acaba ?


ayrıca ; annelerimizin gezme kriteri belliydi ;       akşam yemeği hazır olacak ,      kaçta gidersen git   eşin gelmeden evdesin             onu kapıda karşılamak saygıdandı ,      bırak karşılamayı        şimdiki hanımlar sabah ayaklarını bir zahmet   yorgandan dışarı çıkarıp     sallayarak uğurluyorlar         kıyamet zamanı  olmalı

 

sen vermezsen   sırma saçlı kıvırcık keline özlediği değeri, sevgiyi    veren bulunur elbet  ;    onu benden başka kim beğenir deme sakın  !        şu lafı da al,   kulağına küpe et ;      her malın vardır bir alıcısı


yaşlanan ana babanı    bakmamak için         çalışan   rolüne talipsen,          bıkmadan usanmadan huzurevi araştırıyorsan           dedeni,   ninenin coçukluğundaki yerini unutarak     gözlerindeki kırgınlığı      görmezden geliyorsan    çakma cavallini her daim takarak          çocuğunun sana aynısını yapacağını biliyorsun değil mi ?

her şey ne kadar birbirine bağlı .          şikayet ettiğimiz hususlara    biz sebep oluyoruz     kısır döngü işliyor habire 
biz    çocuğumuza acır,   yer vermeyi öğretmezsek       bize de kimse vermiyor      öğretmezsek toplum içinde davranışı ,    başkasınınki de öğretmemiş diye     kızmaya hakkımız yok        gezmelerimizi denk getirirsek iş çıkışına  ;    ayakta kaldık diye    cırlamaya hakkımız yok         eşimizi duayla uğurlamazsak kapıdan ;    akşam niye geç geldin     ya da            bu para nereye gidiyor diye şaşırmaya hakkımız yok  ana babamızı atarsak başımızdan  çocuklarımızdan farklı davranış beklemeye hakkımız yok
  

ne demiş birileri ;        al gülüm ver gülüm     ya da     ne kadar ekmek okadar köfte     hangisini seçersen artık





                                                                                                                                   resimler alıntıdır